Η Φύση στην Τέχνη

Ό,τι υπάρχει στον κόσμο γύρω μας, έμψυχα πανέμορφα όντα, θαυμαστά λουλούδια, πολύχρωμα έντομα, παρθένα δάση, από τις ψηλές βουνοκορφές μέχρι και τα πιο μακρινά απάτητα ακρογιάλια, γίνονται απόσταγμα γαλήνης και δροσιάς, βάλσαμο και δύναμη ψυχής για να συνεχίζουμε στην προσωπική μας διαδρομή. Κάθε ημέρα φέρνει μια νέα εικόνα που κάποιοι βιώνουν χωρίς να την συνειδητοποιούν, άλλοι εξασκούν την ικανότητα να παρατηρούν και άλλοι απλά προσπαθούν να μιμηθούν και να αντιγράψουν, έστω και στο ελάχιστο, την πανδαισία γύρω τους.

Η Τέχνη αναγνωρίζει, εμπνέεται, επηρεάζεται και προσπαθεί, από τους πρώϊμους χρόνους, να αντιγράψει με πολλαπλούς τρόπους όσα συμβαίνουν γύρω της. Από τις πρώτες εγχαράξεις στα τοιχώματα σπηλαίων, τα χνάρια στην νωπή άμμο, όλα αριστουργήματα ξεχωριστά, σε χαλκό, μάρμαρο, ξύλο, περγαμηνές, ή όποιο άλλο προσιτό υλικό.

Και εμείς ασυναίσθητα, διαμορφώνουμε κτίρια, επιλέγουμε έργα Τέχνης, βιβλία, εικόνες, αντικείμενα, ρουχισμό, θέλουμε να φοράμε επάνω μας, τα χρώματα της γης και όλων των λουλουδιών...

« Ήδη από τα παιδικά μου χρόνια, μου είχε γίνει επιτακτική η ανάγκη να αποτυπώνω στα τετράδια εικόνες χρωματιστές και να έχω οδηγό, ημερολόγιο προσωπικό με σχήματα και σχέδια. Στην ζωγραφική παραδόθηκα, αμαχητί μπορώ να πω, σε σημείο που η εργασία φάνταζε χαρμόσυνο γεγονός. Στην μετέπειτα πορεία, όπως πιστεύω και όλων μας, στην όποια προσπάθεια, όσο περίεργο και αν διαγράφεται, το ημερολόγιο γίνεται παρηγοριά και οδηγός γιατί απαιτούμε την χαρά, μελλοντικός σχεδιασμός, σημείο ευχής και αναφοράς για ελπίδες και όνειρα, μια καταγραφή χωρίς τον φόβο της λησμονιάς. »

Θάλεια Ζεϊμπέκη

Για εμάς έγινε και κάτι παραπάνω, που φέρνει στη σκέψη, αυτούς τους στίχους:

...

Άχ, κ' ή ψυχή μου θέλει
κάτι νά πή κι' αυτή
τήν ώρ' αυτή – μά τί;
(καί ποιόνε μέλλει;)

Αγαπώ τά λουλούδια,
τήν άνοιξη, νά πή,
τό μάκρος, τή σιωπή
καί τά τραγούδια,

τ΄ωραίο βιβλίο, τό γράμμα
τό μακρινό αγαπώ...
(Στόν κόσμο, ίσως, νά πώ
δέν έχω κι άλλο πράμμα...)

Τέλλος Άγρας (Ιωάννου Ευάγγελος 1899-1944).