Παρυδάτια

τα θαλασσοπούλια της ανοιχτής θάλασσας
τις μοναχικές ασκητικές φιγούρες των κορμοράνων, 
στην ανοιχτή υγρή αγκαλιά του θαλασσοκόρακα
στις νωπές από πελαγίσια αλμύρα φτερούγες, 
που προστατεύουν ανυπεράσπιστα μικρά
πάνω στα απόκρημνα ανεμόδαρτα βράχια.
Στον κόσμο των ονείρων, στη ζάλη των αισθήσεων
στις όμορφες, μυστικές, συναρπαστικές, 
μαγευτικές στιγμές που μας στοιχειώνουν.
Σε αγάπες που αντέχουν.
Στους ψίθυρους που φέρνει ο νυχτερινός άνεμος,
και στα φιλιά που σκορπά στην ανατολή η αγάπη σου.
Στις δροσοστάλες της αυγής και 
στην αρωματισμένη πνοή των λουλουδιών, 
που πλεγμένα στους φράχτες και στις βραγιές,
δαντέλα ονείρου που αναδεύει ο ζέφυρος στα υγρά λιβάδια,
αγγίζοντας τα φύλλα στον κήπο της ψυχής.
Στο χάδι από χέρι αγνής καρδιάς, 
μαλακής σαν το λευκό χιόνι…
Στο ωτοβουτηχτάρι τη «μάγισσα με τα ροζ μάτια»,
στο γλυκόλαλο, τραγούδι του σπίνου,
έκρηξη αγάπης που σπάζει τη νεροδεσιά.
Στους φαρφουρένιους ίσκιους που κολυμπάνε
στης λίμνης τα ζαφειρένια, ακύμαντα νερά
και στα αξημέρωτα βράδια τα γεμάτα 
με ανεμόφερτα αρώματα, 
-σημάδια έρωτα, μιας πεταλούδας της νυχτιάς-
και φτερουγίσματα μέσα στα ξέφωτα δάση. 
Στις αναμνήσεις που έρχονται απρόσκλητες 
σαν χείμαρρος και σαν βροχή 
σε σκέψεις που αναβλύζουν, μας αγγίζουν, 
κυλάνε σαν σταγόνες 
πάνω σε απαλά, στιλπνά, μεταξένια φτερά,
πέφτουν απρόσμενα στη λίμνη της ζωής μας,
χορεύουν στο ρυθμό της καρδιά μας.
Μαγιάτικο  δροσερό πρωϊνό 
να γίνεται η αγάπη κοντά σου, 
παρελθόν, η βροχερή κρύα νύχτα του χειμώνα.
Ένα ανοιξιάτικο δέντρο να είναι η ζωή,
νοσταλγία από πνοή γαζίας, 
με τρυφερό τιτίβισμα πουλιών,
φωτεινό, ταξιδιάρικο παραμύθι 
και οι δρόμοι που μας ταξιδεύουν
να μας οδηγούν, να φέρνουν τα βήματά μας 
σε ηλιόλουστα μονοπάτια…