“Kάθε που η Θάλεια καταπιάνεται με κάτι, παγιδεύει τη μαγεία, το κάνει να μοιάζει με παραμυθένιο.
Ναι, δεν είναι μυθοπλασία η ζωή της με την Ξουτ, αλλά μοιάζει με τον τρόπο που βιώνει την παρέα μαζί της, σαν έξω από τον κόσμο τούτο τον βαρετό, τον μπουχτισμένο τοξικότητα.
Κι οι δύο τους είναι τυχερές που συναντήθηκαν, γιατί κάθε στιγμή μαζί ή χώρια, εξυφαίνει την άρρηκτη σχέση τους.
Κι αυτή η σχέση έχει απ όλα. Αγάπη, τρυφεράδα, κατανόηση, αγωνία, έγνοια, αλλά όλα διανθισμένα με τον τρόπο της Θάλειας, τον της μούσας (όπως την λέω εγώ).
Δίπορτο το χει η Ξούτ, μπαινοβγαίνει στον κόσμο της ομορφιάς, και στον έξω κόσμο της ελευθερίας, με τους κινδύνους να την αφυπνίζουν αλλά και να την ελκύουν.
Κεραμιδόγατα, πάνθηρας, αλλά κι ο έρωτας της Θάλειας, όλα ένα μείγμα, που μας το πρόσφερε σε κρυστάλλινο πιατάκι του γλυκού, και μεις το γλύψαμε μέχρι σταγόνας, καθώς ξεχαστήκαμε όσο διαβάζαμε αυτό το αληθινό της παραμύθι.
Και στο τέλος αγαπήσαμε και την Ξούτ, κι υπάρχει πιθανότητα μεγάλη να δούμε κι εμείς κάποιο όνειρο με τις δύο τους να συνδιαλέγονται αρμονικά μπλεγμένες σε δαντέλες και κρυσταλλάκια, και να διστάζουμε να ξυπνήσουμε για να μην προσγειωθούμε απότομα στην πραγματικότητα.».
