του Γιαλού

Σε ατέλειωτα ξανθιά ακρογιάλια,
μεσούρανα βουνά και σε γαλάζιους όρμους.
Στους δρόμους της χιλιοτραγουδισμένης θάλασσας 
και του τριανταφυλλένιου ουρανού.
Στο κύμα που αγκαλιάζει την ακτή, 
-του Ποσειδώνα η αγάπη για της Αμφιτρίτης τα φιλιά-
στο αεροφύσημα του βοριά και στη λαχτάρα της καρδιάς μας...
Σε βαρκούλες, κίτρινα δίχτυα και μαβιά, 
ακουμπισμένα σωρούς στην προκυμαία,
σε γλάρους που δεν ξεμακραίνουν απ΄ την ακρογιαλιά. 
Στις κρωξιές απ΄τα θαλασσοπούλια, στο γεμάτο θάλασσα βλέμμα του ψαρά,
σε θαλασσινούς ταξιδιώτες και στου Καλοκαιριού τη ζωγραφιά.
Σε θαλασσόμαχα σκαριά, φερμένα από μακρινές  πολιτείες, 
οδηγημένα από χέρια στιβαρά, δέρμα ποτισμένο αλμύρα και νοτιά...
Σε αγάπες καλοκαιρινές, δεμένες στο ακροθαλάσσι, 
ιστορίες μικρές, καθημερινές,
πελαγίσια κορίτσια, αφημένα μέσα σε αγορίστικη αγκαλιά,
σε νοτισμένο χάδι και άγγιγμα πάνω σε ξέπλεκα μαλλιά.
Όλα -μα όλα- στολισμένα, με πρωινή Αιγαιοπελαγίτικη δροσοσταλιά.
Στ’ αχνάρια που σβήνει η παλίρροια
και το κύμα που πισωγυρίζει στην αμμουδιά.
Σε όνειρα που ακροβατούν, πικρούς αποχαιρετισμούς και μεγάλα πεπρωμένα...
Για λαμπερά κοχύλια κρυμμένα στα βράχια
και απάτητα, ακριβοθώρητα ακρογιάλια. 
Στην ανυπότακτη θάλασσα και στα κρυστάλλινα νερά...
Στο χρυσαφένιο περιγιάλι -που χαϊδεύει η σοροκάδα-,
της Μαλτεζάνας στην Αστροπαλιά,
αμμουδερό καταφύγιο σπαρμένο κοχλίδια και αλμυρά βότσαλα χρωματιστά.
Πολύχρονα βαθύσκιωτα αλμυρίκια, με πράσινα κεντίδια στα φύλλα τα χλωρά,
ψιθυρίσματα πουλιών κρυμμένων στα κλαδιά
και ρίζες, απλωμένες μέσα στα νερά...
Στο βουητό του ανέμου που διαπερνά, παίζει με τα φύκια του γιαλού,
τρέχει σαν παιδί πίσω απ’ τα φύλλα τα ξερά,
τ’ ανασηκώνει -σαν πούπουλα και σαν χαρτάκια- στριφογυριστά.
Θέλω τ’ ανείπωτα λόγια, τις μύριες, μύχιες σκέψεις,
και τα κλειδωμένα μυστικά...