Στήν Άγρια Φύση, στό νόημα τής ζωής
καί σέ όλα τά πλάσματα τής Δημιουργίας.
Στή βουνίσια ψυχρή αύρα του αποβροχάρικου πρωϊνού
πνοή έρωτα, φύσημα ανέμου,
καί ζέσταμα ήλιου στά παγωμένα πλάγια.
Σέ νύχτες σάν Απριλιάτικο ψέμα...
Αερογλίστρημα στά φύλλα, δροσοσταλίδας
και σπαρμένη λουλουδόσκονη
από τά νιόβγαλτα μαβί άνθη τής Τζακαράντας,
στροβίλισμα σέ μελαγχολικό χορό
παρέα μέ τούς χτύπους τής καρδιάς μας…
Στήν ανάσα τού διαβατάρικου πουλιού,
και στή δροσιά τού καλοκαιριού,
από νυχτερινό Αυγουστιάτικο μελτέμι.
Σέ αγάπες δυσκολοθώρητες,
στην αίσθηση νοτιάς, βροχής Σεπτέμβρη,
πάνω στής λίμνης τά βαθιά νερά.
Στό αδάμαστο τού Ωκεανού,
πού προσκυνάει τ’ ακρογιάλι.
Στήν αγγελοξελογιάστρα νύχτα,
σε χρώμα λεβάντας καί μενεξέ,
στό τελευταίο όνειρο τής χαραυγής
καί σέ δυό μάτια σάν ένα ζευγάρι άστρα...
Σέ όσους μάς διώχνουν τήν συννεφιά,
μάς ζεσταίνουν καί μάς οδηγούν
στά δικά τους μονοπάτια.
Στήν ελπίδα πού ανθίζει στό καταχείμωνο.
Σε αδέσποτες σκέψεις, όσες τ’ αστέρια του Ουρανού,
πού κυριαρχούν, ανοίγουν τίς πόρτες τού νού,
σάν έρωτας ξαφνικός, σέ χειμωνιάτικη λιακάδα,
πού καταλύει καί τό τελευταίο οχυρό τής καρδιάς μας…
Στη δύναμη της ψυχής,
-αλήθεια πόσα μπορούμε να αντέξουμε;-
και στο βουβό κάλεσμα
της κάθε ζωντανής ύπαρξης και οντότητας:
«Έλα, αγάπη, από δρόμο κρυφό, μυστικό,
δώσε μου λόγο νά χαρώ...»