στον Βυθό της Θάλασσας

Στα νερένια γαλάζια βάθη,
στους πρωϊνούς ψιθύρους της ατέλειωτης Θάλασσας,
στα κρυστάλλινα νερά και στα νοτισμένα αχνά ουράνια. 
Σε κάθε κύμα που σκάει στην ακτή,
αγκαλιάζει τον κάθε βράχο, από την επιφάνεια
μέχρι τους θαλασσινούς σκοτεινούς κήπους,
τους αφιλόξενους γκρεμνούς 
και τα πιο απύθμενα βάθη.
Στη μοναχικότητα του νερένιου βασιλείου
και στον σιωπηλό, μυστικό κόσμο του.
Στο αισθησιακό λίκνισμα της μέδουσας
που αφήνεται νωχελικά στα κύματα,
επικίνδυνη έλξη, μαγεία και απειλή.
Σε εραστές που χάνονται σε ονειροπολήσεις, 
σκέψεις θολές, ακόμα και σε χαμένα όνειρα...
Σε καρδιές που ονειρεύονται την άνοιξη.
Στην αγάπη την τιμαλφή, την απρόβλεπτη, 
σαν αίσθηση θαλασσινής αύρας,
χρώμα μελαγχολίας σε παλιά ζωγραφιά 
και σαν λιακάδα στο τέλος της διαδρομής...
Έλα, αγάπη, σαν ανοιξιάτικο μαϊστράλι,
με πέπλα θαλασσινού πρωϊνού, ευδαιμονία της ψυχής,
ράντισμα δροσιάς στα νερολούλουδα της χρυσαφένιας άμμου...
Έλα, σαν θάλασσα που δέχεται τη βροχή, 
αλμύρα πάνω στα ξασπρισμένα κλαδοπλέγματα.
Έλα. Σαν όνειρο χωρίς όρια, στα πελαγίσια ταξίδια του νου,
έρωτας ξαφνικός σε απρόσμενη συνάντηση,
χορός δελφινιών που σχίζει αιφνίδια το λιωμένο ασήμι...
Στα ψάρια, τα τραγούδια της Θάλασσας, 
στις φυκιάδες, στα όστρακα και στα ζηλευτά κοράλλια.
Στο αδιερεύνητο μπλε μυστήριο 
της αδιαφιλονίκητης μαγεύτρας Θάλασσας...