Κοχύλια

Σε κοχύλια, όστρακα, σαλιγκάρια μεγάλα και μικροσκοπικά
που μας μιλάνε με την σιωπή τους,
περνούν όλη τους τη ζωή κολλημένα στον ίδιο βράχο,
παρέα με το ακούραστο κύμα και τα Θαλασσοπούλια που σκίζουν τους αιθέρες.
Στις ξανθές ακρογιαλιές, φυσικά σύνορα Θάλασσας και ξηράς,
θαύμα, ευκαιρία απλόχερη της φύσης, καταφύγιο και ανάσα περίεργων επισκεπτών
από έναν παράξενο κόσμο που απλά φέρνει το κύμα.
Κοχύλια που αν και δεν μπορούν να ακουμπήσουν τον ουρανό,
έχουν το ασύλληπτο μπλε, την αιώνια  αγκαλιά  της Θάλασσας
και τα πικρά, αλμυρά φιλιά της.
Παραδομένα, σε πανάρχαια τελετουργικά,
ξανά και ξανά στo ίδιο κυματιστό παιχνίδι,
σε άρρηκτη σχέση, παλίνδρομη, σαν αγάπη βγαλμένη από παραμύθι...
με αίσθηση παλίρροιας, νερένια φιλιά και μυρωδιά από ιώδιο.
Κοχύλια, αφημένα στο ασταμάτητο άφρισμα του νερού,
στην άκρη του γιαλού πάνω στα βράχια, με ομορφιά που δεν ματαιώνεται,
-έρωτας άνευ όρων- ακόμη και στο στροβίλισμα χαμού της άμπωτης...
Στον ρυθμό της φύσης, σε δύναμη πολύβουη, που ξεριζώνει φυτά και μαλάκια,
παρασύρει από τον μαλακό, λασπώδη βυθό τα πολύχρωμα λάφυρα  
και τα ξεσέρνει στις ακτές, αφήνοντας πίσω της
ένα μαγευτικό, αμέτρητο κόσμο κρεμασμένο στα βράχια,
σκορπίζοντας απλόχερα την χρωματιστή πραμάτεια εδώ κι εκεί.
Στις ευεργετικές δυνάμεις, νεροσυρμές και υδάτινα δαχτυλίδια.
Στον άνεμο που σηκώνει την άμμο, με τον ήλιο να τυφλώνει,
να μένουν εκεί, απαρατήρητα, μέχρι την επόμενη φορά.
Άλλα, έτσι απλά, να τα προσπερνάμε και κάποια να τα ξεχωρίζουμε,
χωμένα βαθιά στην άμμο, στη λάσπη, στις όχθες,
είτε μισοκρυμμένα στο βυθό, εκεί που ο χρόνος σταματά...
Αστραφτερά, μοναδικά δώρα και μυστικά της αρμενίστρας Θάλασσας,
να μας μαγνητίζουν ακόμη και θρυμματισμένα,
με τον σημαντικό, παράξενο κόσμο τους, την απρόσμενη παρουσία τους,
που τόσο ανεπιτήδευτα μας προσφέρουν...
Στη δύναμη των κυμάτων που αναδεύει το βυθό,
στο ακατάβλητο ταξίδι του Θαλασσόμαχου «Ναυτίλου».
Κοχύλια και όστρακα, γενιά του Ωκεανού,
που δεν τα ακουμπά η εναλλαγή των εποχών,
έρμαια στη βία που εξαπολύει το ατίθασο κύμα,
στολίδια στις ακτές που μας περιτριγυρίζουν,  
έμβλημα και γεύση από αιώνιο καλοκαίρι!
Με τα χρώματα τους τα λαμπερά και θαυμαστά,
που φαντάζουν ακόμη ωραιότερα στα μάτια μας
όταν τα βλέπουμε παρέα με αυτούς που αγαπάμε...
Στην φύση που είναι το στήριγμά μας.
Και ναι, -μπορώ με σιγουριά- και εγώ να πω:
«Θάλασσα μεγάλη μου αγάπη... Είσαι ο λόγος που υπάρχω!».