Στα Εφήμερα, την αέρινη, εύθραυστη πανδαισία
και εγγυημένη, εκτεθειμένη ομορφιά,
τις γοητευτικές οπτασίες που μαγνητίζουν,
το λεπταίσθητο θαύμα της δημιουργίας...
Στην μάγισσα και πρέσβειρα της Άνοιξης,
το αρχέτυπο σύμβολο αναγέννησης και γονιμότητας,
που χορεύει ανάλαφρα ανάμεσα στα κλαδιά.
Στο βελουδένιο άγγιγμα του μεταξένιου κάλλους,
σε διαρκή αναζήτηση ανιχνεύοντας το απόρρητο,
με μυστηριακή συγχορδία μείζονος ερωτισμού...
Στην ανάσα των λουλουδιών,
στου ζέφυρου το χάδι, στης ηλιαχτίδας την χαρά
και στον κάθε χτύπο της καρδιάς μας!
Στην ομορφόθωρη ξελογιάστρα,
την ταξιδεύτρα Βανέσα του Κάρδου,
την Κοσμοπολίτισσα «Ζωγραφιστή Κυρία»
και στο υπερπόντιο μεταναστευτικό ταξίδι της
και σ’ όλες τις πεταλουδίτσες του κόσμου,
με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου στα φτερά.
Σε όλα τα πλάσματα που συνυπάρχουν,
κινούνται γύρω από τους βλαστούς,
-αλαφροπάτημα και αποτύπωμα χαράς-
στα δέντρα και τα φυτά που αποκτούν σημασία
και σε όλες τις λουλουδογειτονιές της πλάσης...
Στον αντισυμβατικό κόσμο των Εφήμερων,
που τίποτα δεν τακτοποιείται και τόσο λίγο διαρκεί...
Στις νυχτοπεταλούδες, τις «Κυρίες της νύχτας»,
ύμνους σκανδαλιστικής, συναρπαστικής γητειάς,
-στροβιλισμοί γύρω από τα λαμπερά φώτα-
και καταφύγιο προσωρινής, σύντομης αγκαλιάς...
Σε πρόκληση ζωής σύντομης, σαν έρωτας καλοκαιριού.
Και όταν πέφτουν τα πρώτα φθινοπωρινά φύλλα
ίσα-ίσα μια τελευταία, φευγαλέα ματιά
στην λουλουδένια αμόλυντη ομορφιά,
με γρήγορους αποχαιρετισμούς, στο χείλος ζωής και απώλειας
και γεύση πικρή πια, στο λασπονέρι του επερχόμενου χιονιά...
Στην από καρδιάς, μυστική ευχή και στις περιπλανήσεις του νου:
«Κάθε βραδιά να είναι πρεμιέρα & κάθε βήμα για ’μάς μαγικό.
Σ΄αγαπώ πιο πολύ κι απ΄την λιακάδα, τή θάλασσα, τον ουρανό!».
